71 Nazwy kolorów dla "Kolory Nazwane Na Cześć Krajów"

Hiszpański szmaragd to kolor nazywany „Esmeralda” w Guía de coloraciones (Przewodnik po kolorystyce) autorstwa Rosy Gallego i Juana Carlosa Sanza, słowniku kolorów opublikowanym w 2005 roku, który jest szeroko popularny w świecie latynoskim.

Błękit argentyński to jasny lazurowy kolor widoczny na fladze narodowej Argentyny.

Francuski szary to kolor w spektrum kolorów. Tradycyjnie ma nieco cieplejszy, bardziej żółty odcień niż zwykła szarość.

Błękit sabaudzki lub lazur sabaudzki to odcień nasyconego błękitu pomiędzy błękitem pawi a barwinkiem, jaśniejszy niż błękit pawi. Swoją nazwę zawdzięcza faktowi, że jest kolorem Domu Sabaudzkiego, dynastii rządzącej w Hrabstwie Sabaudzkim w latach 1003-1416, Księstwie Sabaudzkim w latach 1416-1714, Królestwie Piemontu-Sardynii w latach 1720-1861 i Królestwie Włoch w latach 1861-1946. Stając się kolorem narodowym wraz ze zjednoczeniem Włoch (1859-70), jego użycie było kontynuowane nawet po narodzinach Republiki Włoskiej (1946) pod nazwą „włoski niebieski”. Włosko-niebieska obwódka jest w rzeczywistości umieszczona na krawędzi sztandaru prezydenckiego Włoch, a użycie niebieskiego szalika dla oficerów włoskich sił zbrojnych, dla prezydentów włoskich prowincji podczas oficjalnych ceremonii oraz niebieskiej koszulki dla włoskich narodowych drużyn sportowych zostało również utrzymane w erze republikańskiej.

Kolor ten został opracowany do użytku w projektowaniu wnętrz, gdzie pożądany jest średnio ciemny fiolet. Pierwsze odnotowane użycie liliowego francuskiego jako nazwy koloru w języku angielskim miało miejsce w 1814 roku. Znormalizowane współrzędne koloru french lilac są identyczne z pomponem i mocą, po raz pierwszy zarejestrowanymi jako nazwa koloru w języku angielskim w 1950 roku.

Perskie indygo to kolor znany również pod nazwą regimental, która obecnie jest rzadko używana. Został nazwany regimental, ponieważ w XIX wieku był powszechnie używany przez wiele krajów do produkcji mundurów marynarki wojennej. Nazwa perskiego indygo pochodzi od produktu z Persji: perskiej tkaniny barwionej indygo. Pierwsze odnotowane użycie regimental (oryginalna nazwa koloru obecnie nazywanego perskim indygo) jako nazwy koloru w języku angielskim miało miejsce w 1912 roku.

Pierwsze zarejestrowane użycie perskiej róży jako nazwy koloru w języku angielskim miało miejsce w 1921 roku. Kolor ten pasuje do próbki koloru perskiej róży w „Słowniku kolorów” - wysoce nasyconego koloru blisko zewnętrznej powierzchni sfery kolorów, tuż poniżej równika sfery kolorów, mniej więcej w połowie drogi między różem a magentą. Kolor perskiej róży można również opisać jako kolor zbliżony do fioletowej granicy diagramu chromatyczności CIE, mniej więcej w połowie drogi między różem a magentą.

Kolor French rose jest również nazywany France rose. Pierwsze zarejestrowane użycie France rose jako nazwy koloru w języku angielskim miało miejsce w 1926 roku. Przedstawiony tutaj kolor dokładnie odpowiada próbce koloru przedstawionej jako „France rose” w książce Maerz i Paul A Dictionary of Color z 1930 roku.

Kolor China rose to głęboki odcień róży. Po raz pierwszy nazwa China rose została użyta w języku angielskim w 1925 roku.

Kolor japoński karmin, pokazany w polu koloru, jest nazywany enji-iro (臙脂色) w języku japońskim, co oznacza „kolor koszenili/różu”. Termin enji (臙脂) odnosi się do rouge, kosmetyku, który historycznie był wytwarzany z barwnika produkowanego przez owada koszenilowego, znanego jako enji-mushi (臙脂虫). Nazwa enji pochodzi od Yan, starożytnego chińskiego państwa z czasów dynastii Zhou, ponieważ uważa się, że użycie różu w Chinach pochodzi z tego kraju i zostało później przyjęte w Japonii.

Persian Plum, wymieniony na liście kolorów Xona.com, jest tradycyjnie znany jako Prune, reprezentując typowy kolor suszonych śliwek. Chociaż „prune” oznacza „śliwkę” w języku francuskim, w języku angielskim odnosi się konkretnie do suszonych śliwek. Kolor ten odzwierciedla odcień suszonych śliwek. Pierwsze odnotowane użycie „prune” jako nazwy koloru w języku angielskim miało miejsce w 1789 roku.

Biel holenderska to jeden z kolorów na liście kolorów Resene, popularnej w Australii i Nowej Zelandii. Kolor biel holenderska został opracowany w 2000 roku.

Kolor francuskiej maliny to głęboki, bogaty odcień maliny o nazwie framboise (francuska nazwa maliny) na liście kolorów Pourpre.com, liście kolorów szeroko popularnej we Francji.

Perska czerwień to głęboko czerwonawo-pomarańczowa ziemia lub pigment pochodzący z Zatoki Perskiej, składający się z krzemianu żelaza i tlenku glinu z dodatkiem magnezji. Nazywany jest również sztucznym vermillionem. Pierwsze odnotowane użycie perskiej czerwieni jako nazwy koloru w języku angielskim miało miejsce w 1895 r. Inne kolory związane z Persją to perski róż, perska róża, perska pomarańcza, perski niebieski i perska zieleń.

Francuski różowy to odcień różu określany jako „różany” w języku francuskim, zgodnie z popularną we Francji listą kolorów Pourpre.com.

Perski pomarańczowy to kolor używany w ceramice i perskich dywanach w Iranie. Pierwsze odnotowane użycie perskiej pomarańczy jako nazwy koloru w języku angielskim miało miejsce w 1892 roku. Pudding pomarańczowy (mleko dodawane do puree z pomarańczy, które jest mieszane w blenderze z mąką i powoli gotowane na kuchence) ma kolor perskiej pomarańczy, zakładając, że nie dodaje się barwnika spożywczego. Ciągniki Allis-Chalmers są barwione na perski pomarańczowy kolor od 1928 roku, aby nawet po zabrudzeniu można je było odróżnić od elementów krajobrazu.

Perski niebieski występuje w trzech głównych odcieniach: perski niebieski właściwy: jasny średni niebieski; średni perski niebieski (średni lekko szarawy niebieski, który jest lekko indygo); oraz rodzaj ciemnoniebieskiego, który jest określany jako perski indygo, ciemny perski niebieski lub pułkowy, który jest znacznie bliższy kolorowi indygo. Inne kolory kojarzone z Persją to perski róż, perska róża, perska czerwień, perska pomarańcza i perska zieleń.

Francuski fiolet to odcień fioletu, który jest nazywany fioletowym na liście kolorów Pourpre.com, popularnej we Francji.

Bleu de France to żywy niebieski kolor, który jest kojarzony w heraldyce z królami Francji od XII wieku.

Zieleń pakistańska to odcień ciemnej zieleni, używany w tworzeniu stron internetowych i projektowaniu graficznym. Jest to również kolor tła flagi narodowej Pakistanu. Jest prawie identyczny z ciemnozielonym HTML/X11 w wartościach sRGB i HSV.

Chilijski różowy to odcień Lapageria rosea, powszechnie znany jako chilijski dzwonek, przypominający jasny blady czerwono-pomarańczowy, blady niuans vermilion.

Hiszpańska szarość to kolor, który jest nazywany gris (szary po hiszpańsku) w Guía de coloraciones (Przewodnik po kolorystyce) autorstwa Rosy Gallego i Juana Carlosa Sanza, słowniku kolorów opublikowanym w 2005 roku, który jest bardzo popularny w świecie hiszpańskojęzycznym.

Zieleń indyjska, kolor dolnego paska flagi narodowej Indii, reprezentuje płodność i dobrobyt.

China pink to ciemny fioletoworóżowy odcień, którego nazwa pojawiła się po raz pierwszy w 1948 roku. Pochodzi z Plochere Color System, systemu kolorów szeroko stosowanego przez projektantów wnętrz od czasu jego sformułowania w 1948 roku.

Kolor węgierski zielony to ciemnozielony kolor widoczny na fladze narodowej Węgier.

Celtycki niebieski to odcień niebieskiego, znany również jako glas celtig w języku walijskim lub gorm ceilteach zarówno w języku irlandzkim, jak i szkockim gaelickim. Juliusz Cezar donosił (w Commentarii de Bello Gallico), że Brytyjczycy barwili swoje ciała na niebiesko za pomocą vitrum, słowa, które oznacza przede wszystkim „szkło”, ale także krajową nazwę „woad” (Isatis tinctoria), oprócz galijskiego zapożyczenia glastum (od proto-celtyckiego *glastos „zielony”). Wydaje się, że zarówno szkło, jak i woad są „podobne do wody” (łac. vitrum pochodzi od proto-indoeuropejskiego *wed-ro- „podobny do wody”).

Pierwsze odnotowane użycie rosyjskiej zieleni jako nazwy koloru w języku angielskim miało miejsce w latach trzydziestych XIX wieku (dokładny rok nie jest pewny). Termin ten wydaje się odnosić do średniego odcienia zieleni noszonego przez większość pułków Cesarskiej Armii Rosyjskiej od 1700 do 1914 roku.

Hiszpański karmin to kolor nazywany Carmin (hiszpańskie słowo oznaczające „karmin”) w Guía de coloraciones (Przewodnik po kolorystyce) autorstwa Rosy Gallego i Juana Carlosa Sanza, słowniku kolorów opublikowanym w 2005 roku, który jest bardzo popularny w świecie latynoskim.

Color French lime to odcień limonki nazywany „lime” na liście kolorów Pourpre.com, popularnej we Francji.

Hiszpańska czerwień, znana również jako czerwień pochodni, to kolor nazywany rojo (hiszpańskie słowo oznaczające „czerwony”) w Guía de coloraciones (Przewodnik po kolorystyce) autorstwa Rosy Gallego i Juana Carlosa Sanza, słowniku kolorów opublikowanym w 2005 roku, który jest bardzo popularny w świecie latynoskim.

Hiszpański fiolet to kolor nazwany Violeta (hiszpańskie słowo oznaczające „fioletowy”) w Guía de coloraciones (Przewodnik po kolorystyce) autorstwa Rosy Gallego i Juana Carlosa Sanza, słowniku kolorów opublikowanym w 2005 roku, który jest bardzo popularny w świecie latynoskim.

Jasnozielonkawo-niebieska wersja Savoy blue została przyjęta przez reprezentację Włoch w piłce nożnej podczas Pucharu Konfederacji w 2009 roku.

Błękit egipski, znany również jako krzemian miedzi wapnia (CaCuSi4O10 lub CaOCuO(SiO2)4 (tetrasilikat miedzi wapnia)) lub cuprorivaite, to pigment, który był używany w starożytnym Egipcie przez tysiące lat. Uważany jest za pierwszy pigment syntetyczny. Rzymianom znany był pod nazwą caeruleum. Po erze rzymskiej egipski błękit wypadł z użycia, a następnie sposób jego tworzenia został zapomniany. W dzisiejszych czasach naukowcy byli w stanie przeanalizować jego skład chemiczny i zrekonstruować sposób jego wytwarzania. Starożytne egipskie słowo wꜣḏ oznacza niebieski, niebiesko-zielony i zielony. Pierwsze odnotowane użycie „egipskiego błękitu” jako nazwy koloru w języku angielskim miało miejsce w 1809 roku.

Ta czerwień jest odcieniem czerwieni indyjskiej, wykonanym podobnie jak czerwień indyjska z pigmentu wykonanego z tlenku żelaza. Pierwsze odnotowane użycie angielskiej czerwieni jako nazwy koloru w języku angielskim miało miejsce w 1700 roku (dokładny rok nie jest pewny). W Encyclopédie Denisa Diderota z 1765 r. alternatywne nazwy dla czerwieni indyjskiej obejmowały „to, co nazywa się również, choć niewłaściwie, czerwienią angielską”.

Perska zieleń to kolor używany w perskiej ceramice i perskich dywanach w Iranie. Pierwsze odnotowane użycie perskiej zieleni jako nazwy koloru w języku angielskim miało miejsce w 1892 roku.

Francuski bistre to odcień bistre nazywany bistre na liście kolorów Pourpre.com, liście kolorów szeroko popularnej we Francji.

Angielska lawenda to średnio jasny odcień szaro-różowawej lawendy. Źródłem tego koloru jest lista kolorów „Pantone Textile Paper eXtended (TPX)”, kolor #17-3617 TPX-English Lavender.

Turkus to niebiesko-zielony kolor, oparty na minerale o tej samej nazwie. Słowo turkus pochodzi z XVII wieku i wywodzi się z francuskiego turquois, co oznacza „turecki”, ponieważ minerał ten został po raz pierwszy przywieziony do Europy przez Turcję z kopalni w historycznej prowincji Khorasan w Iranie (Persja) i dzisiejszym Afganistanie. Pierwsze odnotowane użycie turkusu jako nazwy koloru w języku angielskim miało miejsce w 1573 r. Kolor X11 o nazwie turkus jest wyświetlany w polu koloru.

Róż francuski (kanadyjski) to jeden z najjaśniejszych kolorów malinowych.

Przedstawiony średni odcień Perskiego Niebieskiego to kolor określany jako Perski Niebieski w próbce koloru nr 178 na liście kolorów ISCC-NBS.

Congo pink to umiarkowany, żółty odcień różu. Pierwsze odnotowane użycie Congo pink jako nazwy koloru w języku angielskim miało miejsce w 1912 roku. „Congo pink” to pomarańczowawy odcień różu. Znormalizowane współrzędne koloru dla Congo pink są identyczne jak dla Coral pink, który został po raz pierwszy zarejestrowany jako nazwa koloru w języku angielskim w 1892 roku.

Navajo White to oranżowo-biały kolor lub pastelowy żółto-pomarańczowy, a swoją nazwę zawdzięcza podobieństwu do koloru tła flagi narodu Navajo. Nazwa „Navajo White” jest zwykle używana tylko w odniesieniu do farby. Pomimo swojej nazwy, kolor ten nie jest odcieniem bieli, ale raczej żółci lub pomarańczy.

Hiszpański bistre to kolor, który jest nazywany bistre w Guía de coloraciones (Przewodnik po kolorystyce) autorstwa Rosy Gallego i Juana Carlosa Sanza, słowniku kolorów opublikowanym w 2005 roku, który jest szeroko popularny w świecie latynoskim.

Pierwsze odnotowane użycie angielskiego fioletu jako nazwy koloru w języku angielskim miało miejsce w 1928 roku.

Pierwsze odnotowane użycie rosyjskiego fioletu jako nazwy koloru w języku angielskim miało miejsce w 1926 roku.

French blue to głęboki lazurowy kolor powszechnie stosowany w wysokiej jakości męskich koszulach. Według Oxford English Dictionary, pierwsze użycie French Blue w języku angielskim miało miejsce w The Times w 1802 roku.

Mocno niebieska wersja błękitu sabaudzkiego jest używana na etykietach regionu Piemont.

Hiszpański niebieski to kolor, który jest nazywany Azul (hiszpańskie słowo oznaczające „niebieski”) w Guía de coloraciones (Przewodnik po kolorystyce) autorstwa Rosy Gallego i Juana Carlosa Sanza, słowniku kolorów opublikowanym w 2005 roku, który jest szeroko popularny w świecie hiszpańskojęzycznym.

Ciemna odmiana jest najlepiej opisana jako kolor bizantyjskiego nocnego nieba; przypomina ciemnoniebiesko-szary, pruski i granatowy, dobrze poświadczony na freskach i mozaikach.

Czerwień wenecka to jasny i ciepły (nieco nienasycony) pigment, który jest ciemniejszym odcieniem czerwieni, pochodzącym z prawie czystego tlenku żelaza (Fe2O3) typu hematytu. Nowoczesne wersje są często wytwarzane z syntetycznego czerwonego tlenku żelaza. Historycznie, czerwień wenecka była czerwonym kolorem ziemi często używanym we włoskich obrazach renesansowych. Nazywano go również sinopia, ponieważ najlepszej jakości pigment pochodził z portu Sinop w północnej Turcji. Był to główny składnik pigmentu zwanego cinabrese, opisanego przez XV-wiecznego włoskiego malarza i pisarza Cennino Cenniniego w jego podręczniku malarstwa Il libro dell'arte. Pierwsze odnotowane użycie czerwieni weneckiej jako nazwy koloru w języku angielskim miało miejsce w 1753 roku.